czwartek, 31 stycznia 2013

Poradnik pozytywnego myślenia – film o stracie i różnych odcieniach miłości.


Opis dystrybutora:

„Bradley Cooper („Jestem Bogiem”), Jennifer Lawrence („Igrzyska śmierci”) oraz Robert DeNiro w komedii o miłości, która wywołała wielkie poruszenie krytyki i spekulacje o szansach oscarowych w 2013 roku. Pat Solatano (Cooper) nie jest zwykłym facetem i ma papiery, którymi może to udowodnić. Po ośmiu miesiącach terapii wraca do rodzinnego domu, by zacząć od nowa w ramach filozofii „pozytywnego myślenia”. Jego konsekwentna strategia zmienia się, gdy poznaje intrygującą dziewczynę z sąsiedztwa, Tiffany (Lawrence). Wzajemna niechęć pary ekscentryków przeradza się w niespodziewaną więź, a wszystkie dotychczasowe plany mogą stać się jedynie nieważnymi wspomnieniami”.



Oglądając film i nie zagłębiając się w niego zbytnio widzi się w nim dramat z elementami komedii: dwoje wariatów się poznaje i rodzi się pomiędzy nimi więź. Jednak, gdy zedrzeć wierzchnią warstwę ukazuje nam się coś o wiele bardziej rozbudowanego i skomplikowanego: film o stracie, jaką ponosi człowiek i o sposobach za pomocą, których sobie z nią radzi.
W tym filmie każdy z bohaterów coś stracił od bohaterów drugoplanowych po głównych.

Kumpel głównego bohatera, Ronnie, stracił wolność, niezależność i namiętność w małżeństwie po tym, jak urodziło mu się dziecko. Ucieka do garażu żeby słuchać zespołu Metallica i się wyładować.

Ojciec grany przez fenomenalnego jak zawsze Roberta DeNiro stracił syna i pracę i oddał się obstawianiu meczów futbolu, co staje się dla niego pretekstem do odnowienia relacji z synem poprzez wspólne oglądanie meczów i przesądy, iż obecność syna przyniesie mu szczęście. Tak naprawdę bohater ma ogromne wyrzuty sumienia, że nie poświęcał od dzieciństwa zbyt wiele czasu młodszemu synowi a skupił się na starszym, który stał się cenionym prawnikiem, podczas gdy jego brat jedynie nauczycielem. Po części obwinia się o to, że jego zaniedbania są powodem takiego stanu psychicznego syna, który doprowadził go do wylądowania na oddziale psychiatrycznym.



Matka straciła kontrolę nad rodziną, syn trafił do psychiatryka a mąż stracił pracę i wpadł w bukmacherkę, która spędza jej sen z powiek. Kobieta stara się naprawić to, co się zepsuło i przedwcześnie zabiera syna ze szpitala, robi wszystko by naprawić jego relacje z ojcem i mieć w końcu szczęśliwą rodzinę.

I dochodzimy w końcu do głównej pary bohaterów Pata i Tiffany. 

Tiffany, która straciła męża i została młodą wdową. Strata doprowadziła ją do depresji, z którą radziła sobie uprawiając seks, z kim popadnie. Zrobiła to z każdym w pracy i została przez to zwolniona, wysłana na terapię i zmuszona do brania leków. Na swojej drodze spotyka głównego bohatera –Pata, który tak jak ona jest nie do końca zrównoważony i próbuje nawiązać z nim więź najpierw uciekając się do tego, co przychodzi jej najłatwiej – zaproponowania seksu, ale gdy to nie wypala stara się zostać jego przyjaciółką.


 Pat stracił żonę, którą nakrył pod prysznicem z kolegą po fachu, nauczycielem historii. Przez to zdarzenie stracił nad sobą kontrolę, jak się później okazało miała na to wpływ jego choroba dwubiegunowość, i pobił kochanka żony prawie na śmierć. Sąd zgodził się nie wysyłać go do więzienia, lecz na przymusowe leczenie w szpitalu psychiatrycznym. Po 8 miesiącach zabiera go stamtąd matka. Pat próbuje się na nowo odnaleźć po powrocie. Żony nie ma, domu też nie. Z ojcem nie może się dogadać, ponieważ stracił go już w dzieciństwie na rzecz swojego brata i nadal jest dla ojca mało znaczący, co ukazuje scena zaraz po jego wejściu do domu, gdzie na ścianie wisi portret brata a jego stoi niżej na stole, ta degradacja bardzo go boli, ale chyba już się z nią pogodził, dlatego zaskoczeniem jest dla niego, iż ojciec się przed nim otwiera i próbuje naprawić swoje błędy. 


Pat radzi sobie ze strata na swój sposób, chce odzyskać dawne życie i kontrolę nad sobą. Chce odzyskać żonę Nicki i próbuje tego dokonać zaczynając od zrzucenia zbędnych kilogramów, których ona nie lubiła, pozytywnego myślenie, które myśli, że by jej się spodobało. 




Na kolacji u jej przyjaciółki a jednocześnie żony Ronniego poznaje Tiffany, w jego mniemaniu wariatkę, która w niczym go nie przypomina. Tiffany usilnie próbuje się z nim zaprzyjaźnić, a on unika jej jak ognia, bo przecież bardzo kocha swoją żonę, W końcu Tiffany obiecuje mu, że przekaże Nicki jego list w zamian za jego udział w konkursie tanecznym, jako jej partner. Pat zgadza się, bo widzi w tym nadzieję na kontakt z żoną i powrót do szczęśliwego życia. Podczas wspólnych prób w sercu głównej bohaterki pojawia się zaangażowanie, które nie jest niestety odwzajemnione przez Pata. Jednak ona coraz bardziej brnie w tę toksyczną relację i wynajduje kolejne powody związane z Nicki, aby zatrzymać Pata przy sobie. Pat z początku brnie w to, ponieważ wciąż usilnie wierzy w swoją miłość do żony i jej do niego. Jednak w końcu zdaje sobie sprawę, że wszystko, co robił, robił dla niej a nie dla siebie i że tak naprawdę gdyby ją odzyskał odzyskałby tylko złudzenie, którym było jego życie przed zdradą. Dopiero spotkanie z Tiffany zmusza go do przeanalizowania swojego życia i przyszłości i miesza mu w głowie i uczuciach. Jest ona jednocześnie jego przekleństwem i wybawieniem.


Film na pierwszy rzut oka może wydawać się przewidywalny, owszem fabuła taka jest, ale zachowania bohaterów już nie.  Głowni bohaterowie są targani pełnym wachlarzem emocji abym w końcu dojść do pożądanego przez każde z nich zakończenia.

Warto wspomnieć tu o niebywałej grze aktorskiej głównych bohaterów. Zarówno Pat grany przez Bradleya Coopera i Tiffany grana przez Jennifer Lawrence zaskoczyli mnie swoim kunsztem aktorskim. Większość ról, z których ich kojarzymy to „Kac Vegas”, „Drużyna A”, „Jestem Bogiem” z Cooperem i „Igrzyska Śmierci”, „X-men” z Jennifer Lawrence. Wszystkie te filmy są w miarę lekkie, ale przede wszystkim nie możemy się do nich odnieść, ponieważ dzieją się w nierealnych okolicznościach.  W prawdzie oprócz lekkich filmów można ich było zobaczyć w „Nocnym pociągu z mięsem” (Cooper) czy w „Do szpiku kości”, za który Lawrence dostała nominację do Oscara, jednak dopiero w tym filmie ukazali oni swoje prawdziwe możliwości. Cooper pokazał, że może grać bardzo złożoną i nieprzewidywalną postać, a Lawrence, iż pomimo swojego młodego wieku potrafi grać postaci dojrzałe i skomplikowane.


Wydawałoby się, iż różnica 15 lat pomiędzy głównymi bohaterami może stanowić przeszkodę, jednak okazało się zupełnie inaczej. Tworzą oni zgraną, dobrze wyglądającą i wiarygodną parę, reżyserowi opłaciło się więc podjęcie tego ryzyka, ponieważ film odniósł ogromny sukces na świecie, czego dowodem są liczne nagrody i nominacje m.in.:

Nominacje do Oscarów:
Najlepszy aktor pierwszoplanowy: Bradley Cooper
Najlepsza aktorka pierwszoplanowa: Jennifer Lawrence
Najlepszy aktor drugoplanowy: Robert DeNiro
Najlepsza aktorka drugoplanowa: Jacki Weaver
Najlepszy reżyser David O. Russell

Zdobyty Złoty Glob (na 3 nominacje):
Najlepsza aktorka w komedii lub musicalu: Jennifer Lawrence

Za jakiś czas w kinach znowu będziemy mieli szansę obejrzeć naszych bohaterów obok siebie w filmie „Serena”, na który czekam z niecierpliwością.

Film mogę polecić z całego serca, szczególnie w okresie walentynkowym, w którym jesteśmy zalewani przez słodziutkie i mdłe komedie romantyczne. Film z pewnością poruszy jakąś strunę w każdym widzu, ponieważ każdy może w nim odnaleźć cząstkę siebie.

All copyright belongs to Weinstein Company.

1 komentarz: